اشعار

مَردُم که روی مـاه تو بر هم نشان دهند           چون خیر مقدم است که بر میهمان دهند

زخـمی بود که بر تن مجـروح من رسد           با هر اشـاره ای که سرت را نشان دهنـد

ای سر چنین که بر سر نی جلوه گر شدی           ترسم که کودکان تو از غصه جان دهند

ای میـر کـاروان خبـری هم ز ما بگـیر           بنگر چه رنج ها که بر این کاروان دهند

مــا را بَــرنــد بر ســر بــازار روزهــا              شب ها به کنج خلوت زندان مکان دهـند

بـیم گـنه مـدار «مؤید» که روز حـشـر           بـر دوسـتـان فــاطـمــه خـط امـان دهـند

ای کـربـلا ای کعـبه عـشق و امـیدم           بعـد از جدایی ها به دیـدارت رسیدم
ای کـربـلا آغـوش بگـشا زینب آمـد           من زینـبم کز رنج دوری ها خـمـیدم

هـر روز دیـدم کـربـلای تـازه ای را           ای کـربـلا تا بر سـر کـویت رسیدم

منزل به منزل داغ بر داغم فزون شد           جان کنده ام تا رخت در اینجا کشیدم
از بهـر انـجـام رسالـت زنـده مانـدم           گـر زنـده ام من زنـدۀ هر دم شهـیدم
ای کـاروان سـالار زینب دیده بگشا           تا گـویـمت با دیـدۀ گـریان چه دیـدم
با آنکه با دستت به قـلبم صبر دادی           چنـدان که درهر جا شهـامت آفریدم
اما دو جا دست غـمم از پا در آورد           بیخود زخود گشتم گریبان بر دریدم
یک جا که دشمن برلبانت چوب میزد           یک جا سرت چون بر فراز نیزه دیدم
بشنیده بودم صوت قرآنت بسی لیک           نشنـیده بودم من ز نی آن هـم شنیدم
داغ دل من کمتر از زخم تنت نیست           این را گواهی می دهد مــوی سپیدم

به کربلای تو، یک کاروان دل آوردم           امـانـتی که تو دادی، به منـزل آوردم

کبـوتـران حــرم را ز چنگ صیــادان           نجات داده و چون مـرغ بسمل آوردم

بجـز رقـیـه که از پا فـتاد پیـش سـرت           تـمـام اهـل حــرم را به مـنـزل آوردم

شبی به محفل ویران ما سرت شد شمع           حدیث ها من از آن شمع و محفل آوردم

به جرم اینکه سرت را به نیزه ها کردند           ببین چه بـر ســر حکـام باطـل آوردم

حکـایت سفـرم از دل شکـسـته بپـرس           کـزین سـفـر خـبـر فـتـح کـامل آوردم

اگـر به سلـسلـه بـستـنـد بـازوی مـا را           حیات خصم تو را در سـلاسل آوردم

نظر به جـسـم کـبودم بکـن که دریابی           تـنی رهـا شده از چـنگ قـاتـل آوردم

سرّ نی در نینوا می ماند اگر زینب نبود          کربلا درکربلا می ماند اگر زینب نبود

چهره سرخ حقیقت بعد از آن توفان رنگ          پشت ابری از ریا می ماند اگر زینب نبود

چـشـمه فـریـاد مظلـومیت لب تشنـگـان          درکویر تفته جا می ماند اگرزینب نبود

زخمه زخمی ترین فریاد، در چنگ سکوت          از طراز نغمه وا می ماند اگر زینب نبود

در طلوع داغ اصغر، استخوان اشک سرخ          در گلوی چشم ها می ماند اگر زینب نبود

ذوالجناح دادخـواهی، بی سوار و بی لگام          در بیابان ها رها می ماند اگر زینب نبود

در عبـور از بستر تاریـخ، سیل انقلاب          پشت کوه فتنه ها می ماند اگرزینب نبود

ای سهل در این کوچه ها بال و پرم سوخت            از سـوز درد تـازیـانه پـیـکـرم سـوخت

ازبسکه خاکستر به رویم ریخت دشمن          عمامـه را بردار که موی سرم سـوخت

در خـاطـر من هـست که دیـروز طفلی            فریاد میزد عمه جـانم معـجـرم سوخت!

شام غـریـبان لحـظه های سخـت ما بود          در بـین آتـش جـا نـمـاز مـادرم سـوخت

آن لحظه که بی بی رباب ازعمق جان گفت:            زینب بیا که جامه های اصغـرم سوخت

بر نیـزه شـاه تشنه کامان تـشنه لب بود            با دیدن زخـم گـلـویش حـنـجـرم سوخت

در پیش چشم مردهای شهر چون شمع          دیدم که عـمه زینب من در برم سوخت

اسـرار نـهـان را سر بـازار كـشیـدنـد           آتـش به دل عـتـرت اطـهـار كـشـیدند

دروازۀ ساعات كه در شأن حرم نیست           نامـوس خـدا را سـوی انـظار كشیدند

با سوت وكف وهلهله ورقص و جسارت              دردِ دل مـا را همه جـا جـار كـشیـدند

تا خواست، تماشایی مان كرد ستمگر           بـا بـی ادبـی در بـر حـضّـار كـشیـدند

ای كاش كه چون كوفه غم سیلی مان بود              مـا را به سـوی مجلس كـفـار كشیـدند

ای كاش فقط سنگ به سرها زده بودند              بـر گـریـۀ ما قـهـقـهـه بـسـیار كشیدند

هر بار كه بی عـاری شان خنده بما زد           زخـمـی به دل حـیــدر كـرار كـشیـدند

ای سهل بگو ازصدقه سوخت دل مـا              خـون از جگــر احـمد مخـتار كشیدند

با این كه خدا، حافظ ناموس خودش بود              با حرف كنیزی به جگر خار كشیدند

از مجـلس بیگانه به ویـرانه كه بردند              فـریـاد سـر عـصمـت دادار كـشـیـدند

مارا پس ازآن بزم شراب اشك نمانده              بس چوب به لب های گهـربار كشیدند

با رأس بـریــده سخـن این بـود دمادم            یك آیه بخـوان، كار به اغیـار كشیدند

این شام بلا لـكّۀ ننگی است به تاریخ            اسـرار نـهـان را سـر بـازار كـشیـدند

زینب عفیفه ای ست کزین بهترش نبود           روح حماسه بود و کم از مادرش نبود

در مجـلس یزید چه مردانه حـرف زد          جز لافتی دگر صفتی در خورش نبود

با خـطبه های حـیدری اش انقـلاب کرد          اصلا عجیب نیست! مگر دخترش نبود؟

حقا که خوب خواهری اش را تمام کرد          غیرازحسین عشق کسی درسرش نبود

دارد نگــاه می کند الـشِّمـرُ جـالـسٌ ...          چونین بـلا و فـاجـعه در بـاورش نبود

با هر مصـیـبتی که شد آمـد به قـتـلگاه          هرچه نگـاه کرد، بـرادر ســرش نبود

در ازدحام نیـزه و شمـشـیر و سنگ ها          گم گشته بود، قـسمتی از پیکرش نبود

از کویت ای آرام دل با چشم گریان می روم            جانم تو بودی و کنون با جسم بی جان میروم

ازگریه پایم درگِل است، دریای غم بی ساحل است            درد فراقت مشکل است، با سوز هجران میروم

خیزای امیر کاروان، مارا تو درمحمل نشان           همراه با نامحرمان، در شام ویران میروم

پرپر شده گل های تو، کو اکـبر رعنای تو            ناچیده گل ای باغبان، از این گلستان میروم

ای ساقی آب حیات، وی خواهرت گردد فدات            لب ترنکردم از فرات، باکام عطشان میروم

گرید رقـیّه دخترت، هردم بیاد اصغرت            تو در کـنار اکـبرت، من با یتیمان میـروم

نگذاردم چون ساربان، سازم دراین صحرا مکان           تو با شهیدانت بمان، من با اسیران میروم

سر می شود زمانه ولی بي تو غـرقِ آه            جانِ مرا رسانده به لب بغـض گاه گاه

تو حاضری و ما همه در بندِ غـيبـتـيم            آقــا نجـاتـمـان بــده از ايـن شب سيـاه

آقا علاجِ رو سِيَـهي چيست غير اشک               حالا به سـوی روضه ات آورده ام پـناه

ای مـلـجــاء هـمـیـشـۀ ابـن سـبـیـل هـا               جـا مـانـده ام شـبـیـه یـتـیـمی میـان راه

يک دم بـيا به خـیمـۀ مـا، جانِ مـادرت               آتـش بــزن دل هـمـه را بـا شــرار آه

بايـد شوی تـسلـی آن قـلب مضـطرب             آقا بيا که روضـه رسيـده بـه قـتـلگـاه

يک جسم نيمه جان و دو صد نيزه و سنان             يک لشکـر حـرامی و سردار بی سپاه

نــاگـه رسـيـد زينـب کبـری فـراز تـل             فريــاد زد ز سـوز جـگـر وا محـمداه

اين کشتۀ فتاده به هامون حسين توست               اين صيد دست و پا زده در خون حسين توست

دیدم به چشم خویش غــمی ناشنـیده را           در یک غــروب سرخ بلای عدیده را

با نالـه ام زمین و زمـان گـریه می کـند           از مادر ارث برده ام این اشک دیده را

یعـقـوبـم و به دست خـودم بین بـوریـا            چـیدم به گریه یوسف پیکـر دریـده را

یــادم نـمـی رود که چـگـونـه مـقـابــلـم           بـستـنـد دست عـمـۀ قـامت خـمـیـده را

یـادم نمی رود سـر شـب لـحـظـۀ فـرار              فـریـادهـای دخـتـر گـیـسـو کـشیـده را

هـنگـام جـابه جائی سـر روی نیـزه ها               دیـدم شکاف حـنجر و خون چکیده را

لعنت به آنکه مرکب خود نعل تازه زد           دیــدم سـپــاه روی بـدن هـا دویــده را

یک تـار مـوی عـمۀ ما را کـسی ندیـد              پـوشانده بود نـور حسین این حمیده را

بزم شراب و تشت طلا جای خود ولی              خون کرده صحنه ای دل محنت کشیده را

دشمن کنیزخواست و دیدم به چشم خویش              طفل یتـیم و وحشت و رنگِ پریـده را

می روم با کـاروان امـا سرِ تـو ساربانم           میکِشَم خود را به دنبالِ توگرچه خسته جانم

هیچکس قادر نبود از پیکرت دورم نماید           گر سرِ بر نیزه ات با من نبود ای مهربانم

خندۀ کمرنگِ لبهایِ به خـون آغشتۀ تو           می زند فریاد می خواهم کمی قرآن بخوانم

ماهِ تابانم، مشو دور از کـنارم تا نمـیرم           ای تمامِ حـاصلم با من بمان تا من بمانم

گاهی ازمحمِل که می بینم سَرَت را رویِ نیزه           میخورم حسرت چرا تو اینچنین و من چنانم

جانِ خواهر سروِ بالایی که زینب داشت خَم شد           از غمِ خشکیِ لبهایِ عطشناکت، کـمانم

کاش تا دورانِ (هجران) بگذرد دیگر نمانده           نَه قراری و نَه صبری و نَه طاقت نَه توانم

نمی گویم زنوک نیزه با خواهرتکلم کن           نگاهت پاسخ من داد، برطفلت ترحم کن

اگرچه غـنچۀ بی آب، هرگز نشکـفد اما           درِ فردوس را بگشا، به روی من تبسم کن

به چشم خارجی ما را تماشا می کند کوفی              به نی قرآن بخوان و رفع این سوء تفاهم کن

اگربهر نماز شکر میخواهی وضو سازی              نـدارم آب، با خاک سر زینب تیـمم کن

تو قلب عـالـمِ امکانی و آگـاهی از قـلبم           به دریا با نگاه خود بگو، کمتر تلاطم کن

نگه با اختیار و اشک من بی اختیار آید             زبرج نی نظرای ماه من امشب به انجم کن

اگرچه کاسۀ صبر مرا هم کرده ای لبریز             ز بهر حفظ جان کودکت با او تکـلم کن

ای سرت چون ماه سرگردان به روی نیزه ها           ازغمت خون عقده بسته در گلوی نیزه ها

خاطرات کـربلا از پیش چشـمانم گذشت         تا برآمد صوت قرآنت ز روی نیــزه هـا

آمدی با سربه دیدارم که بر گردد، حسین         دیدۀ مـردم ز محـمل ها به سوی نیـزه ها

من فدای حنجرخشکت که نوشیدست آب         گه ز جام دشـنه ها، گاه از سبوی نیزه ها

از فــراق اکبــرت، قـلـب رقـیـه آب شـد         کاش این دختر نگردد رو بروی نیزه ها

ای مــؤیّـد! تا بـیـابـم آن سـر بـبـریـده را         می روم با پای دل در جـستجوی نیزه ها

اینان كه سنگ سوی تو پرتاب می كنند           بی حرمـتـی به آیـنــه را بـاب می كـنند

در قـتـلـگــاه، آن جـگــر تـشنـۀ تو را           با مـشك هـای آب خـنـك، آب می كـنند

لب های خـشك نیـزۀ خود را حـرامیان           از خون سرخ توست كه سیراب می كنند

عـكـس سـر بـریـدۀ عـبـاس را به نـی            در چـشـم های اهـل حرم قاب می كنند

این آسمان شب زده را ای هلال عشق           هـفـده سـتـاره گـرد تو جـذاب می كنند

هـفـده ستـاره مـعـتـكـف چـشـم هایـتـان             سجـده به سمت قـبـلـۀ مهتـاب می كنند

هـفـده سـتاره با كـلماتی ز جـنس اشك           تفـسـیـر سـرخ سـورۀ احـزاب می كنند

پَـر می کـشد دلـم به تـمـنـای نـیـزه ات          دنـیـای دیگـری شده دنـیای نـیـزه ات

جانی بده دوباره،به من نه به دخترت          تا جـان نیـامده به لبـش پـای نیـزه ات

تـرسانـده است فـاطمه کـوچک تو را          خون های جاری ازقد و بالای نیزه ات

با دست خطِ نـیـزه و خـونِ گلوی تـو          افـتـاده است هر قـدم امضای نیزه ات

چـرخـیـده است دیـدۀ ناپـاکـشان به ما             این قـوم پـست بعـد تمـاشای نیـزه ات

آن شب دلم به شوق رخت پرگرفته بود           جانـم ز هـجـر روی تو آذر گـرفته بود

من دور از تو بودم و افسوس جای من           نیزه سر تو را به روی سر گرفته بـود

در دشت می وزیــد نـسیــم صــدای تـو           و بــاز هم دل من و مــادر گرفتــه بود

ای كشتـۀ فـتـاده به هـامـون عـزیـز تو           آن شب دوبـاره مـاتـم معجـر گرفته بود

دراین سفر رباب عجب دل شكسته بود             قـنداقه را چه غمزده در بر گرفته بــود

در حـسرتم هـنوز ولـی حـیف بـوسه ها           از پـیـكـر تو نیـزه و خـنجـر گرفته بود

شعـری ســروده ام به  بلـنـدای نـیـزه ها           امـا چــه آتـشی دل دفـتــر گـرفـتـه بـود

دارد به سوی تو نظر چشمان مَـردت            اشک ازنگاهت پاک كن با دست سردت

بی شک كه دشمن شاد میگردیم با این            ابـروی درهم رفتـه و رخسـار زردت

خود را برای بعد از این آمـاده تر كن            چون تا كـنون بـوده سر آغـاز نبـردت

الحـمـد لله، ذكـر لـب هـای تــو بــاشـد            وقتی كه می بینی سر نی، رأس مردت

راضی اگــر باشی به تصمیم خـداوند            روز قیامت، حق اگر راضی نكردت!

با صبر بعد از ذبح طفل شیر خوارت               كی میرسد چون هاجری، محشر به گردت؟

بـیـا و درد دلـم را دوبــاره درمـان کن           مـسیـر سخـت مـرا بـا نـگـاه آسـان کن

صدای زخمی خود را به گوش من برسان              مـرا ز نیـزه به یک یا اُخیه مهمان کن

دلم گرفته برادر، برای خـواهر خویش            بـیـا و بــاز تــلاوت کــلام قــرآن کـن

اگر چه سنگ زنندت بـیــا و دشمن را            ز معجزات نفـس های خود پشیمان کن

هلال یک شبۀ من، که گـفـته رویت را           به پشت ابرِ کـبودی چنین تو پنهان کن

به اشک چشم یتـیـمان کسی نظر نکنـد            گهی نگـاه ز نیـزه به اشک طفلان کن

تـمام دور و بـرم پُـر شـده ز نامـحــرم            نگـاه تُـنـد بر این اهـل نا مـسـلـمان کن

حدیث غُـربت ما را همـیشه می خـوانـد           حسین من به «وفائی» نگاه احسان کن

آفتاب است و زمین آتش سوزنده شـده           کوفه مرده است ولی فتنه در آن زنده شده

دیگــر از حـد گـذرانـدند ستـم‌کاری را         رذلی و پستی ونامردی و بی‌عاری را

بـانـوان حــرم وحــی اسـیـرنـد اسـیـر         کـفـر کـیـشـانِ ستم‌ پیشـه امیـرند امیـر

کوفـیـان اشـک‌فـشـانـند ولـی نـنگ‌زده         دست بـر دامن نامردی و نیـرنگ زده

پیـشبـاز آمده، پـاداش بـه حـیـدر دادنـد         نـان و خرما بـه عزیـزان پیـمبـر دادند

آل خـورشیـد اسـیـر سپـه شـب بـودنـد         شـهـدا منـتـظـر خـطـبـۀ زینـب بـودنـد

کوفه با وسعت خود صحنۀ محشرشده بود           محمل دخت عـلی منبر حیـدر شده بود

شهر، با اُسکتوی زینب کبری، خاموش         سر شـاه شهـدا نیـز بشد بر نـی گـوش

اشک شوق است که جاری شده ازچشم حسین           پای تا سرشده زینب شرر خشم حسین

قلب بیـدادگـران یکسـره در تیـررسش         خون جوشان خدا موج زند در نـفسش

اهل کوفه! که به نامردی ضرب‌ المثـلید         دم ز تـوحـیـد زده، بنـدۀ لات و هُـبلیـد

بس‌که درعهد شکستن همگان مشهورید           پیـش نا مـردتـرینـان جهـان منـفـوریــد

بـا لـب تـشنـه امــام شهــدا را کُـشتـیـد         پسـر خـون خـدا خـون خـدا را کُـشتـید

سر بریدید ز مهمان به چه جرمی آخر؟           سم اسب وتن عریان به چه جرمی آخر؟

نیم روزی چـه بـه اولاد پیمبـر کـردید         هـیجـده لالـۀ او را همـه پـرپـر کردیـد

زخم‌هـا بـر جگـر عتـرت اطهار زدید         کعـب نـی بـر بدن طفـل عـزادار زدید

به ستمکاری و بی‌رحـمی، فـردید شما         که به شیرخوارۀ ما رحـم نکردید شما

پـاســخ آب کـه آب دم شـمشـیـر نـبـود            حق طفلی که ننـوشیـده لبـن، تیـر نبود

بـار دیگـر حـرم فاطمـه را سـوزانـدید         تـن اطفـال مصیبـت‌ زده را لـرزانـدید

گرگ‌ها بر جگر آل عـلی چـنگ زدید           کافران! چنگ زدید، ازچه دگر سنگ زدید؟

خواست درحنجرۀ کوفه شود حبس نفس           نــاگـهـان سـیّـد سجّـاد نـدا داد کـه بس

گـفت ای بر همه استـاد و ندیـده اسـتاد         صبـر کـن شـام بـلا داد سخـن باید داد

صبرکن عمّه که ما نهضت دیگر داریم           کـاخ بیـداد و ستـم را ز میان بـرداریم

لب فرو بست ولی بود شرارش به نهاد         چشم بگشود ونگاهش به سر نی افـتاد

جگرش پاره، دلش خون، ولی آرام‌آرام         به مه یک شبه‌اش بر سر نی داد سلام

ای هلالـم سـر نـی نـورفشان گردیـدی         چـقـدر دیر عیـان، زود نهـان گردیدی

از چه ای مشعل انوار خـدا! آیتِ نـور         می‌درخشی و نقاب تو شده خاک تنور؟

اشک در چشم گهربار تو پیداست حسین!         هفده زخم به رخسار تو پیداست حسین!

صوت قرآن تـو شد عقده‌گشای دل من           وحی تازه است که نازل شده بر محمل من

 کوفیانگرگ‌صفت بر بدنت چنگ زدند           به چه تقصیر به پیشانی توسنگ زدند؟

تا بگیرم به بر و توشه ز رویت گـیرم           بوسه از صورت و رگ‌های گلویت گیرم

کاش چون قامت من نیزۀ تو خم می‌شد         کاش این فاصله بین من و تو کم می‌شد

کاش شرح شب بگذشته به من می‌گفتی         کـاش بـا فاطمـۀ خویش سخن می‌گفتی

دل به دنبال سـر و دیـده سوی قـتلگهم         نگـهم کن! نگهـم کن! نگهـم کن! نگهم

نگهم سخت گره خورده به روی توحسین          ساربانم شده رگ‌های گلوی تو حسین!

عازمـم تـا کـه بـه دروازۀ شـامم ببری         دوست داری به سوی مجلس عامم ببری

پیش حکم توکجا جای درنگ است حسین؟           تنم آمادۀ کعب نی وسنگ است حسین!

بـار بستـم کـه سـوی شـام بلایم بـبـرند         با سرت پای همان تشت طلایـم ببـرند

مـن که پیـغـامـبر خـون شـهـیدان تـوأم         قصّه کوتاه؛ فقط گوش به فـرمان توأم

قـافـلـه قــافـلـه از دشـت بـلا مـی گـذرد           عشق، ماتم زده از شهر شما می گذرد

آه ای مـردم غــفـلـت زدۀ خــواب آلـود            سَحَر از کوچـۀ خالی ز دعـا می گذرد

روزهاتان همه شب باد که خورشید زمان              برسرِ نیزه، سر از جسم جدا می گذرد

چشمتان چشمۀ خون باد که بر ریگ روان              کــاروان از بـرتـان آبـلـه پـا می گـذرد

ننگِ پیـمـان شکـنی تا ابـد ارزانـی تـان            که فرات عطش از خون خدا می گذرد

می شناسیدش و از نام و نسب می پرسید؟            وای از این روز که بر آل عبا می گذرد